,,Jezik je hranitelj naroda. Dokle god živi jezik, dokle ga ljubimo i počitujemo, njim govorimo i pišemo, pročišćavamo ga, umnožavamo i ukrašavamo, dotle živi i narod, može se među sobom razumijevati i umno sajedinjavati, ne preliva se u drugi, ne propada.“ Ovakav opis jezika iz zapisa Vuka Stefanovića Karadžića, na današnji dan, Međunarodni dan maternjeg jezika najjasnije precizira važnost očuvanja maternjeg jezika i njegov značaj kod svakog naroda.
Na to upravo za Bruski kofer ukazuje i docent doktor Aleksandra Janić sa Departmana za srbistiku Filozofskog fakulteta u Nišu.
,, Prirodna težnja svakog pojedinca je da neguje svoj maternji jezik, te da govori i piše u skladu sa ustaljenim pravilima i obrascima svog maternjeg jezika. Najvidljivije promene u savremenom srpskom jeziku su leksičke prirode. Konkretnije, u skladu sa činjenicom da je engleski jezik danas lingva franka, tiču se ulaska novih anglicizama u srpski jezik. Srpski jezik, kao i bilo koji drugi maternji jezik, izvornim govornicima predstavlja deo nacionalnog identiteta“, istakla je doc. dr Janić.
Međunarodni dan maternjeg jezika obeležava se svakog 21. februara koji je još 1999. godine ustanovila organizacija Unesko, a rezolucijom potvrdila Generalna skupština Ujedinjenih nacija, u znak sećanja na bangladeške studente koji su 21. februara 1952. godine ubijeni u Daki u istočnom Pakistanu, današnjem Bangladešu, jer su protestovali pošto njihov maternji jezik nije proglašen maternjim.
Doc. dr Janić je istakla i da se maternji jezik usvaja, dok se strani jezici uz korišćenje gramatika, rečnika i drugih jezičkih priručnika. Iz tog razloga, izvorni govornici imaju istančan jezički osećaj za (ne)prihvatljivost određenih tvorbenih oblika, spojeva reči ili rečeničnih konstrukcija, koji stranci nemaju koliko god dobro naučili taj strani jezik.
Prema podacima Ministarstva za ljudska i manjinska prava, u Srbiji je pored maternjeg srpskog jezika moguće obrazovanje na maternjem jeziku na još osam jezika: albanskom, bosanskom, bugarskom, mađarskom, rusinskom, rumunskom, slovačkom i hrvatskom. Oko 60.000 dece pohađa nastavu na manjinskim jezicima na svim nivoima obrazovanja. Pored srpskog, u službenoj upotrebi je još 12 jezika nacionalnih manjina (albanski, bosanski, bugarski, bunjevački, mađarski, makedonski, rumunski, rusinski, slovački, hrvatski, crnogorski i češki) na celoj teritoriji 42 jedinice lokalne samouprave. Vlaški i romski jezik su u službenoj upotrebi u pojedinim naseljenim mestima, navodi Ministarstvo.